علی ای همای رحمت
تو چه آیتی خدا را

که به ما سوی فکندی همه سایه
هما را

امروز بیست و دوم رمضان است و درحالیست که
شیعیان جهان از شب نوزدهم به مدت چند روز در غم هجران و از دست
دادن بزرگترین پیشوای خود، ابرمرد تاریخ، سمبل و اسوه یگانه پرستی،
عدالت، آزادی، انسانیت، صداقت، پاکدامنی، تقوی، حضرت امیرالمؤمنین
علی(ع) به سوگ می نشینند.

علی(ع) تنها رهبری است که وقتی اسم او به زبان می آید، همه مردم
جهان حتی غیرمسلمانان جهان هم متاثر می شوند. به گفته یکی از
محققان بزرگ نهج البلاغه، هنوز هیچ کس پیدا نشده است که حقیقت
وجودی علی(ع) را آن طور که بوده، درک کند و به عظمت آن حضرت پی
ببرد.

مهمترین سؤالی که امروز در ذهن بسیاری از مردم جامعه مطرح می باشد
این است که علی(ع) با همه بزرگی و عظمت و جایگاه مهمی که در دین
اسلام و بین ما شیعیان دارد و نزدیکترین فرد به پیامبراکرم(ص) بوده
است، چه جایگاهی در زندگی ما شیعیان دارد؟ آیا واقعا همان طور که
در ایام ضربت خوردن و شهادت او، به سوگ می نشینیم و عزاداری می
کنیم، در بقیه اوقات سال هم مواظب هستیم که ارزش ها و آرمان های
مقدس او را در زندگی مان پاس بداریم و به دستور آن پیشوای بزرگ
شیعه گوش فرا دهیم و او را در کارهایمان فراموش نکنیم؟

مردم دوستی علی(ع) و علی دوستی مردم، یکدیگر را تصدیق می کنند و
نشان می دهند که بزرگ، کسی است که دوستدار نیکی باشد و در راه آن
شهید شود. علی(ع) همان شهید بزرگوار است در میان انسانها. خوبی های
بسیار سراغ داریم که مورد توجه و علاقه آنها هستند، هر گاه به خیر
و نیکی ستمی برسد، در واقع به همه انسانها ستم شده است و هر گاه
خیر و نیکی مورد تعظیم قرار گیرد همه انسانها مورد تعظیم قرار
گرفته اند.

اگر صفحات تاریخ را بررسی کنید این حقیقت مسلم را می یابید که در
میان شخصیت های بزرگ، کمتر کسی را می توان یافت که همانند علی ابن
ابیطالب(ع) مورد علاقه و محبت و تعظیم و تجلیل و حمایت انسانها
قرار گرفته باشد و حوادث و وقایع زندگی او، این چنین مورد توجه
قرار بگیرد. این محبت در دلها موج می زند و وجدان آدمی را از
انحراف حفظ می کند و در عرصه تابش آن باطل و تبهکاری خوار می گردد.
چنین محبتی انسان را در پناه حق قرار می دهد و وجدان او را نگهبان
و پاسداری می کند.

آری علی(ع) در گذرگاه تاریخ به عنوان امام حق و نیکی همانند کوهی
استوار قرار گرفته به گونه ای که حوادث کوبنده و بادهای سخت آن را
متزلزل نمی کند. آنان که با علی ابن ابیطالب(ع) دشمنی می کردند خود
گمراه شدند و دیگران را هم گمراه ساختند، سرانجام سر به زیر خاک
فرو بردند و خاموش شدند و از آنها نام و نشانی جز لعن و نفرین
آیندگان و انسانهای خشمگین باقی نماند.

شخصیت علی(ع) از هر جهت برای مردم شگفت انگیز
است. رشته محبت او از هر طرف به قلب های ایشان پیوند یافته است.
بسیارند کسانی که درباره این گوهر یکتا سخن گفته اند و شگفتی و
محبت خود را ابراز داشته اند، همه آنها در یک نقطه تلاقی می کنند و
بر سر یک موضوع اتفاق نظر دارند که علی (ع) نمونه والای فکر و بیان
است. او شخصیتی است که به نور وجدان روشن می شود. از همین جهت است
که او سزاوار شگفتی و شایسته محبت عمیق است.

علی(ع) آن بزرگمردی است که وجدان بشری در برابر تاریکی های خود
خواهی، از او روشنی می گیرد، همان خود خواهی هایی که زمامداران
عصری علی(ع) و اکثر زمامداران تاریخ در آن سقوط کرده اند.
او پدری مهربان بود که سایه بلند خود را بر سر کسانی می گستراند که
احساس می کردند بیداد گران عدالت را با ستم خود از بین می برند و
عاطفه را با سنگدلی پایمال می کنند و نیکی را با تبهکاری نابود می
سازند و دولت و سلطنت خود را بر اساس گناه و ظلم بنیانگذاری کرده
اند.

ناله کن ای دل به عزای علی
گریه کن ای دیده برای علی

کعبه ز کف داده چو مولود خویش
گشته سیه پوش عزای علی

عمر علی، عمره مقبوله بود
هر قدمش سعی و صفای علی

دیده زمزم، که پر از اشگ شد
یاد کند، زمزمه های علی

تیغ شهادت سر او را شکافت
کوفه بود، کوه منای علی

عالم امکان شده پر غلغله
چون شده خاموش صدای علی

نیست هم آغوش صبا بعد از این
پیک ظفر بخش لوای علی

منبر و محراب کشد انتظار
تا که زند بوسه به پای علی

ماه دگر در دل شب نشنود
صوت مناجات و دعای علی

آه که محروم شد امشب دگر
چشم یتیمان ز لقای علی

مانده تهی سفره بیچارگان
منتظر نان و غذای علی

وای امیر دو سرا کشته شد
خانه غم گشته، سرای علی

پیش حسین و حسن و زینبین
خون چکد از فرق همای علی

خواهی اگر ملک دو عالم حسان
از دل و جان باش گدای علی